Immigranten
Het is lastig om in kaart te brengen hoeveel mensen in de wereld van land wisselen. Hoe moet je een ‘migrant’ definiëren? In Nederland kwamen in de jaren zestig grote groepen gastarbeiders het land binnen die nog altijd als ‘migrant’ staan geregistreerd. Anderzijds worden landverhuizers uit de voormalige Oostblokstaten niet als ‘migrant’ bestempeld zolang bij hen op een tijdelijk verblijf wordt gerekend.
In het tijdschrift Science van 28 maart zijn migratiecijfers gepubliceerd die goed vergelijkbaar zijn. Ze gaan op gegevens van de Verenigde Naties terug en bestrijken de periode tussen 1990 en 2010. Uit die cijfers blijkt geen grote toename van het aantal migranten als percentage van de wereldbevolking; dit is minder dan 1%. De grootste migratiestromen vinden plaats binnen Afrika, gaan van Zuidoost Azië naar de golfstaten of lopen van Zuid- naar Noord-Amerika. Tussen 2005 en 2010 emigreerden 1,5 miljoen Indiërs en Chinezen naar de Verenigde Staten en gingen 1,2 miljoen Afrikanen van onder de Sahara naar Europa. Ook trokken in die jaren 600.000 Marokkanen naar Spanje.
Relatief gezien zijn het geen gigantische cijfers, maar de politieke boodschap van de onderzoekers kunnen we onmogelijk accepteren. Die luidt: ‘Europa is een immigratiegebied. Tot ver in de vorige eeuw was Europa een emigratieregio, maar het tij is gekeerd.’
Europa is géén immigratiegebied. Europa is zwaar overbevolkt. De Europese Unie is voor meer dan de helft van haar behoeften afhankelijk van andere landen, dat wil zeggen dat de consumptie en de vervuiling door haar inwoners een twee keer groter landoppervlak vergt. Op de beschikbare grond kunnen 236 miljoen mensen duurzaam leven. Er wonen echter rond 500 miljoen mensen in de EU, zodat iedere tweede Europeaan op de rest van de wereld parasiteert (bron: Global Footprint Network, 2011). Voor een duurzaam bestaan is in de Unie en zeker in landen als België en Nederland een drastische bevolkingskrimp geboden. Die noodzakelijke bevolkingskrimp staat op gespannen voet met verdere immigratie.